دغـــــــرهــ ســــــــــړی

په افغانانو کې د اسې همتي خلک پکار دي کیسه ولولﺉ

په دي انځور کې تاسو یو د پوخ عمر سړی وینﺉ ، دایو هندی دی او ډاشرت منجي Dashrath Manjhi نومیږې ، دی په هند کې دیوې لرې پرتې سیمي اوسیدونکی دی ، یو وخت یې په یو ه پیښه کې ښځه سخته ټپي شوه د ده دکلي او ښار ترمنځ اویا کیلومیټره کږه وږه لار غځیدلې وه په مناسب وخت امبولانس راونه رسید او میرمن یې دبي وسې په حالت کې د ده په مخکي مړه شوه .

دي پیښې منجي ډیر ودرداوه او له حکومت نه یې وغوښتل چې د دوی دکلي او ښار ترمنځ په پراته غره کې سورنګ جوړ کړې ، څو په اینده د داسې پیښومخه ونیول شي ، خو حکومت یې غوښتنه بابیزه واچوله ، اخر دي هندي بیچاره بزګر له ځانه سره پریکړه وکړه چې داکاربه پخپله کوې څو خپل کلی اوسیمه په راتلونکي کې له داسې پیښو وژغوري ، کولنګ بیل او نور ضروري سمان الات یې برابر کړل او په غره کې دسورنګ جوړولو ته یې ملاوتړله ، کلیوالو او دسیمي ټولو خلکو به ورته خندل او پوزخند به یې پ،رې کاوه ، او ویل به یې چې دښځي له مرګ وروسته لیونی شوی دی ، او عقل یې له سره کډه کړې ده .

منجي اکا په دي غره کې 22کاله په پرلپسې توګه کار وکړ یعني

( له 1960 تر 1982) دو ه ویشت کاله یې د غره له تورو پرښو او کمرونو سره ډغرې ووهلي ، له سهاره ترماښامه یې یواځي په خپل کولنګ او بیل نه ستړي کیدونکي کار وکړ ، نور یې هیڅ وسایل اوهیڅ مرستندوی نه لاره یو ټینګ هوډ او په ذهن کې یې دخپلې ګراني میرمني هغه حالت انځور و چې په ډیره بي وسې سره یې د ده په مخ کې سا ورکړه ،

اخر په دي بریالی شو چې په غره کې یې 110متره اوږد سورنګ جوړکړ چې 9 متره یې سور او 7متره لوړ و ، په دي توګه د ده دکلي اوښار ترمنځ لاره اوه کیلومیتره شوه او مخکي اویا کیلومیتره وه ، اوس نو د ده دسیمي ماشومان م د ښار مکتبونو ته تللی شوی او دکومي پیښې په مهال امبولانس هم په مناسب وخت کې ورته رارسیدلی شوی ،

منجی اکا اوس په سیمه کې دغره په سړي سره شهرت لرې ، او خلک اوسیمه یې ټول اوسپنیز هوډ او پخې ارادي ته سلام کوي ، زموږ دهیواد کنډ کپرې لارې او کنډواله حالت د منجي اکا په څیر داوسپنیز عزم اونارینه ارادو خاوندان رغولی او ودانولی شې د پردیو ډالر دځانګړو موخو له پاره ځانګړو جیبونو ته روان وي ، او نه مو په پردیو خیراتونو ښمر شوی او نه به وشي . یواځي دمنجي اکا فارمول کارګر ثابتیدلی شي اوبس .

مینه

 

له عادت سره سم پلار یې له کاره ستړی او ناوخته کورته راغی ، کوچني زوی یې په دروازه کې انتظار کاوه ، زوی یې وویل : پلارجانه ! یوه پوښتنه وکړم ؟ پلار په مینه ورته وویل :ولي نه مهرباني وکړه ، زوی یې وویل : پلارجانه په یوه ساعت کې څومره افغانۍ ګټې ؟ پلار یې غوسه شو او ورته کړه یې : له دې سره ستاکار نشته ، بیا داسې پوچې پوښتنې ونکړې . زوی یې په ټینګار سره وویل : هیله کوم پلار جانه ! راته ووایه ! په یوه ساعت کې څو افغانۍ ګټې ؟ اخریې پلار ورته وویل : دیرش افغانی په یوه ساعت کې ګټم .

زوی یې په عاجزې ورته وویل : پلاره لس افغانۍ به پور راکړې ؟
دپلار غوسه یې زیاته شوه او په لوړ غږ یې ورته وویل : ښه داپوښتنه دې د دې له پاره کوله چې پور غواړې ؟! زه ټوله ورځ په کار کې ستړی ستومانه یم اوس ستادې پوچوخبروته نه یم خلاص ، په منډه ځه خپلي خوني ته او ویده شه !

زوی یې بله یوه خبر هم ونکړه ، رڼه اوښکه یې په تنکي اننګي راورغړیدله اوخپلې خونې ته روان شو ، څو دخوب غیږې ته پناه یوسې . یو ساعت وروسته یې پلار ته ورپه یادشو پښیمانه شو چې له ماشوم سره مې سختې وکړه ، هلک دی لس افغانۍ به یې پکار وې ، پورته شو او دزوی خوني ته روان شو دروازه یې پرانستله او ورته کړه یې : ته ویښ یې ؟ زوی یې په بیړه په ځای کې راکیناست او ویې ویل : هو پلاره زه لا ویښ یم ، پلار یې ورته وویل : زویه ! ماله تاسره سختې وکړه ، ها دا هغه لس افغانۍ دې واخله ! . ماشوم سخت خوشاله شو په ډیره مینه یې له پاره لس افغانۍ واخیستلې .

پلاریې ورته ولاړ ده او ماشوم دخپل بالښت لاندې لاس دننه کړ نوري ماتي افغانۍ یې راواخیستلې او دالس یې هم له هغو سره یوځای کړې ، پلاریې بیاپه غوسه شو او ورته ویې ویل : ستاسره خو دومره افغانۍ دې نوله مادې نورې ولې غوښتلې ؟!! ماشوم په معصومانه لهجه ورته وویل : زما سره څوافغانۍ وې خو کمې وي اوس هغه پوره دیرش افغانۍ شوې اوغواړم له تانه یوساعت وخت واخلم څو یې ګډ سره تیرکړو .....

لکه څومره چې ماشومان خوراک ، څښاک اوپوښاک ته اړتیا لرې همدومره دپلار اومور مینې ته هم اړتیا لرې . موږ افغانان دخدای عجیب مخلوق یو !! په موږ کې خو نعوذبالله هغه یومتل قراني ایت ګرځیدلی ده چې وایې : که ډب نه وې ادب نشته ، ځکه خوموږ ټول د ډب (وهلو) مینان یو او ټول موضوعات په همدې حل کوو !! ډیره موده کیږې له موږ نه مینه ورکه ده موږ اومینه نه سره پیژنو خدایه ته زموږ د ډب (وهلو) مینانو ته مینه ور وښیې .